แต่เดิมโรงไฟฟ้าขนาดเล็กที่ประกอบด้วยเครื่องกำเนิดไฟฟ้า 3 หน่วย มีกำลังผลิต 60 เมกะวัตต์แห่งนี้ ได้ทำการเผาไหม้ถ่านหินลิกไนต์และสร้างมลพิษแก่สิ่งแวดล้อมรอบข้างมายาวนานกว่า 31 ปี ตั้งแต่ปี พ.ศ.2507 และปลดระวางจากระบบในวันที่ 30 กันยายน พ.ศ.2538

จนถึงปัจจุบันโรงไฟฟ้าแห่งนี้ถูกเปลี่ยนให้เป็นโรงไฟฟ้าเชื้อเพลิงน้ำมันเตาและก๊าซธรรมชาติ (2) ขนาด 340 เมกะวัตต์ การขยายโรงไฟฟ้าให้มีขนาดใหญ่ขึ้น และกลับไปใช้ถ่านหินเป็นเชื้อเพลิงอีกครั้ง ได้กลายเป็นประเด็นถกเถียงอันร้อนแรง ว่าด้วยทางเลือกพลังงานของประเทศไทยที่สำคัญอีกประเด็นหนึ่ง

แผนการเดิมของการไฟฟ้าฝ่ายผลิตแห่งประเทศไทยระบุว่า การขนส่งถ่านหินทางเรือเข้าสู่โครงการโรงไฟฟ้าถ่านหินกระบี่ที่จะใช้เรือเดินทะเลสำหรับขนถ่ายถ่านหินที่มีระวางบรรทุกระหว่าง 5,000-100,000 เดทเวทตัน (DWT) โดยทอดสมอห่างออกไปจากที่ตั้งโครงการราว 79 กิโลเมตร จากนั้นทำการขนถ่ายถ่านหินลงสู่เรือบรรทุกถ่านหินขนาด 3,000 ตัน เข้าสู่ท่าเทียบเรือที่รองรับเรือขนถ่ายถ่านหินจำนวน 2 ลำ ให้สามารถเข้าเทียบท่าได้ในเวลาเดียวกันเพื่อลำเลียงถ่านหินสู่ลานกอง ต่อมา เพื่อลดแรงต่อต้านจากชุมชนและธุรกิจท่องเที่ยว กฟผ. ได้ปรับแผนการขนส่งถ่านหินและเปลี่ยนเป็นเรือบรรทุกขนาด 10,000 เดทเวทตัน เข้าเทียบท่าโดยตรง การขนถ่ายถ่านหินนี้จำเป็นต้องขุดลอกร่องน้ำเพิ่ม เกิดการทับถมตะกอน และการขนถ่ายถ่านหินมากขึ้น

อ้างอิง